De zonsopgang wordt de grond ingeboord door een dikke donkere wolk. Niet zo heel erg, want het is heerlijk stil op het water. Iedereen slaapt en je hoort alleen het geroep van de flamingo’s. Er wordt een klein ontbijtje gemaakt en genuttigd waarna de groep wordt gesplitst, de moddergooiers en vogelspotters. Pauline gaat met de spotters mee, ik natuurlijk bij de moddergooiers. 

De boot gaat naar de andere kant van het meer waar wij geacht worden er uit te springen. En dat doen wij. De bodem is nabij en tot de heup verdwijnen wij onder water, langzaam wegzakkend in de modder. Nog even verder door de knieën en smeren maar. De stank valt mee, 10 minuten laten drogen en dan afspoelen. Dat is niet simpel, toch wel een beetje boenen en de modder kruipt waar je het eigenlijk niet wil hebben. Ondertussen komt de andere boot zich aan ons vergapen en heel even gaat de gedachten om er een moddergevecht van te maken. De andere boot ziet het aankomen en angst verschijnt in hun ogen. Wij sparen ze. Schoon met een zacht huidje komen wij terug bij de lodge. Even douchen, dat is een emmer water met een schep in een hokje met een gat in de grond. Maar je bent dan wel lekker schoon en het plakkerige van de huid is verdwenen.

Na de lunch, bami met kip (weer kip) de boot op en terug naar de auto. Hup over de dijk, gaat trouwens een stuk soepeler dan de eerste keer, maar er zijn dan ook geen Chinezen in de buurt. De terugreis duurt lang, maar wij kopen de chauffeur om ons direct voor huis afzet. 

Thuis aangekomen zit de achtertuin vol, Ric heeft zijn familie allemaal uitgenodigd. Nee hoor, die nodigen volgens goed Surinaams gebruik zichzelf uit. En als Ric ze uitnodigt komen ze niet opdagen maar dan de volgende dag. Er is geen pijl op te trekken, maar wel gezellig. De hele stamboom wordt uitgeplozen, dit met de hulp van Yvonne, want die is daar erg goed is. Martha is er  (de nanny van de Cabenda's) en nog steeds is ze weer zorgzaam, het lijkt erop dat ze Ric onder haar armen weer naar huis wil meenemen. Volstrekt onmogelijk. Haar dochter Judith, met haar dochter, komt ook even langs. Ook erg gezellig en omdat ze lerares is krijgen wij meteen inzicht in het leerstelsel van Suriname. Een gezellige vrouw die snel en hard lacht. 

Tijd om te eten is er niet, want na Martha staat de Capitain voor de deur, onaangekondigd. John is ook mee, samen met zijn vrouw. Dus de stoelen halen, inschuiven en verder kleppen. De Capitain heet ook Yvonne, dat brengt 2 Yvonne Cabenda's op het achter terras, zogezegd black and white. Haar broer heet dus John, zoals Ric ook Ricardo John Eric Cabenda heet. Het wordt vermoeiend. Yvonne Cabenda, zoek zelf maar uit wie is wie, is de burgemeester van Cabendadorp. zij heeft 5 helpers en moet er voor zorgen dat het dorp gedijt. Josef Cabenda heeft het 47 jaar geleden gesticht, hij kreeg hiervoor 17,5000 hectare. Vandaag de dag kan dat dus niet meer. Het dorp telt 317 inwoners want dat moet Yvonne toch echt wel weten, waarvan 75% de naam Cabenda draagt. Voorts zijn er recreatieplassen, het nieuwe Colakreek voor de Surinamers die erg populair zijn. Er wordt hard gelachen bij de gedachten dat deze drie bleekscheten daar ook tussen zouden gaan zitten. Maar wie weet, niets is onmogelijk. Dan wordt Yvonne gebeld, het dorp staat in de fik dus ze moet weg. Na nog even informeren blijkt het een klein brandje te zijn, maar toch. Wij nemen afscheid.