Zo’n hangmat experience is leuk, maar niet goed voor de nek. De dag breekt aan en voorzichtig laat ik mij uit de banaan zakken. Geheel tegen mijn gewoonte stap ik niet door de klamboe heen en sta zonder ongelukken naast mijn bed. Onze indianen zijn al op, de vrouwen liggen zo stil al een komkommer op de aanrecht in hun hulsje. Even later moeten ook zij eruit, ontbijt wordt gemaakt.

Een groep Brulapen denkt dat het tijd is, een orkest komt uit de jungle opzetten en met hen is de rest van het oerwoud ook wakker. Orlando stelt voor op zoek te gaan, alleen ik ben enthousiast dus op de slippers en korte broek achter de meester aan. Oerwoud is oerwoud en al kappend komen wij verder. Dat kappen is niet alleen om de weg vrij te banen, ook  weten wij dan hoe wij terug moeten. 2 kilometer verder horen wij geen aap meer, aan onze voeten ligt apepoep dus hier moeten ze zitten. Helaas hebben ze ons in de smiezen en verroeren zich niet. Orlando weet dat ze zo’n 15 meter boven ons hoofd zitten. Wie beweegt het snelst? Uiteindelijk wij, want men wacht op ons voor het ontbijt. Onverrichterzake terug naar het base camp.

Het ontbijt bestaat uit brood met roerei, na het ontbijt maken we een tocht met de boot. Wij varen de andere kant op. Bocht naar bocht slingert de rivier door de jungle. En geen kip te bekennen. De beesten zijn schuw, wij zien ze op afstand maar de motor maakt teveel lawaai om zonder problemen heel dichtbij te komen. Misschien fluisterboten gaan importeren?
2,5 uur later meren wij weer aan. Veel oerwoud gezien.

Lunch is warm, lekker met rijst. Daarna is het tijd voor een jungle wandeltocht, goede schoenen, lange broek en lange mouwen. Pff, nog even en dan gaan wij echt zweten. Het pad wordt uitgehakt en opeens staan wij stil. Tamara ziet iets glibberig en zowaar een zeer giftige bruine spitsneusslang. Zelfs de gids zegt dat wij iets achteruit moeten. De rest van de tocht blijven wij naar de grond staren totdat wij gelukkig weer in het kamp zijn.

In de boom zit een zwart gele wevervogel. Zij maakt een hoop lawaai, hub, snel vangen en naar de vogeltjesmarkt maar niemand wil 10 meter met een netje de boom in. Later zien wij een kleine schorpioen, Daantje, die had zijn poten verbrandt aan ons kampvuur. Geen redden meer aan, maar achter ons komt plotseling papa kijken. Gelukkig zien wij hem op tijd, even 4x groter dan Daantje, zo groot als mijn hand. Helaas wordt hij gevangen en geofferd, hem komen wij ‘s avonds niet meer tegen.

Voor het avondeten toch nog een poging om de Brulapen te spotten. Deze keer laten wij de motor uit en vertrouwen op de peddels, stroomafwaarts. Een heron maakt aan de waterkant jacht op een vis. Statig loopt hij rond. Verderop denken wij zwijnen te horen. Geluid draagt ver over water, zeker als wij geen geluid maken. Het zijn geen zwijnen maar Brulapen. Op afstand zien wij ze van tak naar tak springen, een moeder draagt de baby op de buik. Dus toch gezien. Er zitten nog wat Adelaars in de bomen en zelfs een Harpij wordt gespot. Uiteindelijk de motor aan om stroomopwaarts weer bij ons kamp te komen.

Eten en dan de nachtsafari. In het pikkedonker stappen we in de boot en niet er naast. Het scheelt niet veel of ik lig in het water, ik struikel over een waterfles. Dan kunnen wij, roeiend stroomafwaarts. Wij zitten als buitenaardse wezens met schijnwerpers op ons hoofd naar de waterkant te turen. Vanaf de oever moet het er niet uit zien, elk normaal denkend dier smeert hem direct. Maar niet de vogels. Soorten die wij nog niet hebben gezien lichten op in de spotlight. Een vreemde ervaring. Wij laten ons meeslepen in de tijd en dan terug. Halverwege zien wij een jonge kaaiman, dus op jacht. Mano weet hem te vangen, een hand direct achter de kop en een hand om de staart vast te houden. Ik vraag of ik dat ook even mag en ja, het is hier geen Nederland, als je hand er wordt afgebeten dan is het je eigen verantwoordelijkheid. Hij voelt hard aan, niet warm, als hij dood zou zijn geloof je het ook. Behalve dan dat zijn ogen snel bewegen. Tamara geeft hem een aai maar ook daarvan wordt ie niet rustiger. Ik geef hem door aan Pauline voor de foto, bewijs moet straks aan de kids worden geleverd. Dan terug naar Mano die met gevaar voor eigen leven, in dit geval een hand, het reptiel weer vrij laat. Verderop vangen wij een nachtaap in onze schijnwerper. Hij trekt zich nergens wat van aan en slingert langzaam uit zicht. Mooie tocht en snel slapen, maar niet letten op al het geritsel op de grond en in de bomen.