Vierkinderen is een dorpje vlak bij Zanderij. En als je dorp zegt dan bedoel je ook een dorp. Langs een lange strook asfalt zijn aan beide kanten huisjes gebouwd, bewoond door meer dan 4 mensen. En dan zijn er de buitenhuizen. Rijke Paramariboanen hebben een buitenverblijf waar zij in de weekenden vertoeven. Tamara kent er ook een paar en een vriendin biedt ons aan een dagje daar te genieten.

In de ochtend halen wij de sleutel op, want ja alles in Suriname zit achter een gesloten hek, en dan op pad. De heenreis is bijzonder, een brug wordt gewoon gesloten en pas op 100 meter voor de brug krijg je een bord waarop dat staat. Gevolg is een heerlijke file waar het ons een uur kost om daar doorheen te rijden. De stemming blijft goed en weldra rijden wij in Lelydorp, een buitenwijk van Paramaribo. Daar is een eethuisje waar wij de lunch bestellen om later op te peuzelen. Het blijft een bijzondere weg, twee baans met werkelijk overal zijstraatjes waar verkeer uit komt. Het rijden is een grote beproeving van links en rechts verkeer, maar in Suriname geldt no span, dus iedereen stopt en laat iemand ertussen. Je hebt hier geen regels nodig, alleen voor de illegale passasiersbusjes die denken dat de wereld voor hun is gemaakt. De brutaalste rijder wint en ik kom uit Amsterdam. Hetzelfde geldt in Paramaribo zelf, de regel links heeft voorrang is voor sufferds, diegene die het hardst rijdt heeft voorrang. Voorts gewoon het knipperlicht uit en gaan.

In Vierkinderen aangekomen weten wij niet exact waar het huisje is, dus maar de hulptroepen bellen. En zonder probleem worden wij er naar toe geleid. Het buitenhuis is groter dan het eigen huis in de stad, ook de tuin. Boven de rivier (bijna geheel verdwenen door de droogte) is een steiger gebouwd. Ook hier is een lekker briesje wat redelijk verkoeld. De koelbox zit vol ijs en houdt de drank koel. Voorts is het extreem rustig, de buren zijn niet thuis en alleen een klein jongetje loopt met cassave langs de rivier om wat te verkopen. Hetgeen wij ook doen. De hangmat hangt tussen twee palen en als je daar eenmaal in ligt dan schommelt het lekker. Een boek lezen is easy. 

Op het terrein is een soort jaccuzi, een grote bak waar uit de rivier water  wordt gepompt dat dan in een overloopje weer terugstroomt.  De dames vinden het heerlijk en na een uurtje komen ze er gerimpeld uit. Wij snoepen, drinken en eten. Allemaal een normaal Surinaams ritueel en na 5 uur pakken wij de spullen in om terug naar Paramaribo te rijden. En ja, het is weer druk, maar nu donker. Dat geeft een extra dimensie, verblindt te worden door tegenliggers met groot licht aan en dan op tijd te stoppen voor de zijbeukers. Toch komen wij ongeschonden aan in Paramaribo. De avond zet zijn stempel, 29 graden en de airco trekt het niet meer.