Brownsberg Natuurpark is een natuurreservaat dat gelegen is in het district Brokopondo. Het gebied ligt op een heuvel met een 515 meter hoge top en is rijk aan flora en fauna. Net als grote delen van Suriname is ook dit gebied bedekt met het tropisch regenwoud dat deel uitmaakt van het Amazoneregenwoud,  het grootste regenwoud op aarde.  De brulaap komt hier in grote aantallen voor, net als de agoeti.

De weg ernaar toe is een eitje. 115 km en de navigatie geeft aan 3 uur rijden. Na stevig kloppen op de mobiel verandert de tijd niet.  Na dik een uur staan wij al onder aan de berg. Nog 15 kilometer en dan verwachten wij een prachtig uitzicht. Yvonne gilt op een gegeven moment NU naar links. Maar daar is geen weg, althans er lijkt een bruin pad te liggen. Toch maar de auto het pad op gestuurd en binnen 50 meter moeten wij de gaten ontwijken. Een half vergaan bord hangt scheef op een paal, maar er staat wel Brownsberg Natuurpark op. Dus vol goede moed gaan wij verder. De weg wordt slechter en slechter. Met 5 kilometer per uur sjokken wij verder, goed kijkend waar wij moeten rijden. Het gebeurt vaak dat de bodem over de rotsen schuurt, enigszins benauwd kijken wij in de spiegel of er onderdelen van de auto achterblijven. Tot nu toe niet. Bij een tweesplitsing slaat de angst om ons hart, zowel links als rechts lijkt de weg onbegaanbaar. Dan maar links en tikje voor tikje trekken wij ons door de geulen heen. Af en toe ligt er een grote plas op de weg, niet wetende wat er onder het water zit gokken wij een route en zowaar telkens goed. Dan weigert de auto verder te gaan, de banden roken en stinken van het doorrollen. Toch maar even uit de auto. Links is geen optie, mogelijk rechts over een hele smalle rand. Keren is volstrekt onmogelijk, dus dan maar rechts. Met geknepen billen gluren wij de afgrond in maar zowaar trekt ons autootje er doorheen. Lachen, gieren en brullen. Verderop weer wat keien butsen, bodem schrapen en dan zijn wij boven aan. Daar staat een Agoeti ons aan te kijken en bij zijn vertrek zet hij nog even zijn pluimstaart uit. Wij zijn 3 uur verder. Geen toerist te bekennen, wel een mannetje die de toegangskaarten geeft, voor 4 man en auto 150 SRD (ca. 18 euro). Dat is eens wat anders dan in Amerika. 

Eerst wat drinken, de bar is gesloten maar wordt speciaal voor ons geopend. Doe maar koffie, maar dat is er niet. Dan maar fris. Ik heb cola, goed doe er maar 4, o ik heb er maar 3 maar wel Fernandes, dus uiteindelijk lurken wij aan 2 cola en 2 Fernandes. Het is een aardig mannetje, wij helpen hem nog om de barklep vast te maken, want hij is te klein om het touwtje boven de klep vast te maken. Dus dat doe ik, terwijl ik dat doe gaat de spijker iets uit het hout. NIET hier onder staan want voor je het weet heb je de klep in je nek. Hij biedt nog een vogelspin aan, levend. Pauline en ik gaan mee en ja hoor, daar zit mevrouw onder de nog van een golfplaten dak. Een beetje poeren helpt niet, gauw trekt ze zich terug.

 Door het midden naar de achterkant van het kamp gelopen. Daar is een geweldig uitzicht over het Prokopondomeer. Dat is groot en je ziet op een aantal plekken de bomen nog in het water staan. Zo'n stuwmeer verandert het landschap toch grondig. Het hekje voor de afgrond staat op instorten, zelfs er aan komen zorgt er voor dat stukken 40 meter naar beneden vallen. Afstand houden maar. Aan de zijkant staan bomen en in die boom zit heel hoog een aap. Tenminste dat denk ik, maar Pauline herkent er een luiaard in. En ze heeft gelijk, hij klimt langzaam van tak naar tak, een prachtig gezicht. Even wat foto's nemen en dan op pad naar de Leo val. 

Het pad naar de waterval is een ramp. Van steil omhoog naar steil omlaag. Soms is er een trap, maar de treden zijn weg, dus je herkent het nog aan wat paaltjes die als struikelstokjes op de route staan. Muzikaal worden wij begeleid door onze eigen steekvliegen, er zijn drie soorten en steken allemaal even hard. Gelukkig is Tamara er met haar spuitbus. (Bijnaam Tamara Off) Telkens voel je een nat plekje alsof iemand tegen je benen plast maar dat is dan Tamara. Het helpt wel, want wij hadden ons niet op de jungle gekleed, geen lange broeken en korte mouwen. Na een hele klim naar beneden staan wij aan Leo val. Een kleine straal water komt van een rots af, geen harde stroom maar een geit die staat de piesen. Beetje teleurstellend, maar de tocht hiernaar toe was een onderneming. Terug is net zo vermoeiend. 

Wij spreken elkaar moed in, de terugtocht naar Paramaribo begint en wij weten wat ons te wachten staat. Schraap, schraap, schraap en vooral remmen om niet naast het pad te belanden. Het gaat soepel, maar ik ben blij dat het niet mijn auto is. Buiten het feit dat die veel te groot en te laag is vrees ik toch dat helemaal beneden er wel her en der wat krasjes op zitten. Dat wordt toch maar poetsen. Zonder ongelukken komt wij beneden om naar de stuwdam te rijden. 20 kilometer verder zien wij die dan, een grote muur met een klein huisje ervoor. Daar stoppen we om aan te geven dat het hek open moet omdat wij de stuw willen bekijken. De vriendelijke man vertelt ons dat dit niet mogelijk is zonder toestemming van Paranam en die hebben wij niet. Maar verderop kun je het wel goed zien. Dus verder rijdend komen wij van asfalt weer op bruin terrein, de auto knort van genoegen. Het is warm boven en na wat foto's koersen wij naar huis. 

Onderweg besluiten wij de route via Zanderij te nemen, dus ergens slaan wij links af en komen zomaar in Cabendadorp terecht. Het dorp is 2 kilometer lang uitgestrekt en alle huizen liggen aan de weg. Niets te beleven maar wel leuk om te zien. Via Zanderij komen wij in Lelydorp waar wij bij een kleine toko avond eten halen. Ondertussen is het donker en het blijkt dat de brug in onderhoud is. Omrijdend komen wij door de buitenwijken van Paramaribo, allemaal schuurtjes en kleine huisjes waar veel mensen wonen. Uiteindelijk komen wij bij de Sonjastraat. Pff. Leuke dag gehad.