Op zondagochtend zijn er op het Onafhankelijkheidsplein, tegenover het presidentieel paleis en Fort Zeelandia, wedstrijden met zangvogeltjes. Dat begint al vroeg (7 uur), voordat het te heet wordt voor de vogeltjes. Als wij de auto parkeren zien wij ze al, trotse mannen die met kleine vogelkooitjes rondlopen. Het is een serieus ritueel, hier maar geen grappen maken. Met grote pickup's komen ze aanrijden, vaak met meer dan 3 vogelkooitjes op de achterbank. Vol bravour stappen ze uit, op zoek naar het beste plekje om een plank in de grond te rammen waaraan de kooi wordt bevestigd. Ze zijn allemaal zeer aardig, elke vraag wordt geduldig beantwoord. Het zijn veelal vriendenverenigingen van 5 man (geen vrouw te bekennen) die per vereniging om de eer strijden. het is een strijd van drie vogels, bij twee gewonnen partijen hoeft de derde niet (maar dat doen ze lekker toch). Soort zingt tegen soort, een scheidsrechter toetst gedurende 15 minuten het gezang. Vandaag echter geen wedstrijden, alleen oefenen. Meezingen met de vogeltjes wordt niet gewaardeerd, ze zijn bang dat de beestjes anders een maand niet meer zingen, nou ja! Een andere man doet nooit met wedstrijden mee terwijl juist zijn vogel het meest zingt. Hij doet het voor de rust en ontspanning, 's avonds zit hij op zijn waranda naast zijn vogeltje en doet helemaal niets anders dan luisteren.

Na enige tijd toch maar doorgelopen, naar de Chinese markt. Ergens in een zijstraat, de markt is te herkennen aan een overload aan auto's, is die bewuste markt. Werkelijk geen creool te bekennen, wel 5 toeristen. De rest is Chinees. Het is een hal volgepropt met groente, kippen en wat onduidelijk spul. Overal ligt troep en op sommige plekken is het zo donker dat een kleur niet te herkennen is. Vreemd voedsel komen wij ook tegen, een soort rode granaat draken appel? Paarskleurige bonen en ik denk tomaten. Het is chaos maar iedereen loopt rustig langs elkaar heen. Overal kan je rustig in de bakken koekeloeren, niemand komt je lastig vallen totdat je aangeeft iets te willen kopen. Ook het lawaai valt mee, er wordt weinig door elkaar gesproken en voor het handhaven van de orde lopen er 3 politieagenten rond. Ze schijnen iedereen te kennen, ik zet in op gratis boodschappen.

Toch maar de auto opgezocht, nog even een orchidee voor Doesje gehaald. De vlooienmarkt is om de hoek, wat blijkt, echte Surinaams want je rijdt door een lange straat met allemaal kraampjes aan de kant. Wil je wat hebben dan stop je, stapt even uit en koopt. Want de Surinamer loopt niet. Het is niet veel bijzonder, van kleding naar eten en dan weer terug. Onderweg gestopt voor wat fruit, je moet tenslotte de economie sponsoren. En dan naar Rob en Doesje voor gebak en koffie of fris. Zij hebben een lift, dus Ric kan ook naar boven. Daar zitten wij even rustig en babbelen zoals het in goed Surinaams hoort. Ondertussen kunnen wij nog even hun dierentuin bewonderen: twee apen in aparte kooien, 4 papegaaien, een heleboel parkieten, een verdwaalde leguaan, koikarpers en water- en landschildpadden. Uiteindelijk breken wij op, terug naar ons huisje.